Bana insanı verin insanlıkla beraber,
Mutlu olsun gökyüzü yeryüzüyle beraber.
Kazımışlar ruhumu, döndüm soğuk demire;
Aleve muhtaç kaldım, bir de kutlu emire.
Şaha kalksın duygular, alev alsın merhamet;
Koşsun insan insana, paylaşılsın her nimet.
İbrahim mancınıkta, Nemrut güler melunca;
Mazlumlarla birlikte su taşıyor karınca.
Kendini ara insan, çareyi bul kendinde;
Mutluluk bilim, sevgi, bir de hakiki dinde.
Bir gemi arıyorsun, bu bizim tufanımız;
Beklediğin o gemi insan olma şanımız.
Aradığın tam da bu, görmen gereken gerçek;
Gerçeği görmek için perdeyi bir yana çek.
Ne duruyorsun insan düşmanı anlasana,
Sen başıboş gezerken oyun oynandı sana.
Kendini arar iken ne işin var çöplükte?
Sen çaresiz kaldıkça itin gözü itlikte.
Şunu bil ki ey insan, mucize devri geçti;
Mana eri insanlar aklın yolunu seçti.
Anladılar kim nedir, kastı kim, niyeti ne?
Korudular insanı bakarak niyetine?
Sevdiler insanları, üzmediler kimseyi;
Işık olup herkese dağıttılar neşeyi.
Beklemediler alkış, gözlemediler para;
Gönülleri dopdolu, cepleriyse fukara.
Büyük insan böyledir, kuş sütüdür ikramı;
Terazisi hassastır, helal görmez haramı.
Böyle bir teraziyle bir dünya özlüyorum,
İnsanlıkla donanmış insanı gözlüyorum,
Bana insanı verin insanlıkla beraber;
Mutlu olsun yeryüzü gökyüzüyle beraber.
Ramiz AYDIN
Nisan 2020
